Bellenblaas en buffels

Voordat ik losbarst over onze belevenissen gedurende de safari, vertel ik nog even iets over het ziekenhuis, want hier is ondertussen een hoop gebeurd. Ik ben in de tussentijd van de vrouwen- naar de kinderafdeling gerouleerd en vervolgens weer naar de Out Patient Department (OPD) gegaan. De kinderafdeling is een erg leuke afdeling. Er werken hele aardige verpleegkundigen, maar het nadeel is dat er niet zo veel te doen is. Alles gaat ‘pole pole’ (rustig aan). Hierdoor heb ik wel veel tijd om met de kinderen te spelen. Bellenblaas is mijn geheime wapen als ik kindjes aan het lachen wil krijgen. Julie (het zusje van een patiëntje van 4 jaar met allemaal brandwonden over zijn hele lijfje, omdat hij in vuur is gevallen) vindt alle bellen helemaal geweldig en hobbelt met mij de hele afdeling over, omdat zij het stokje uit het potje wil halen, zodat ik vervolgens kan blazen. Ook ben ik vrienden geworden met ‘how are you?’, zoals ik het jongetje, dat officieel Victor heet, noem. Dat heeft natuurlijk een reden. Terwijl ik op een dag aan het werk ben op de kinderafdeling, komt er een jongetje hard naar mij toe gerend. Dit ben ik niet gewend, omdat kinderen in eerste instantie vaak een beetje verlegen zijn richting ons. Wanneer hij voor mij staat, vraagt hij heel enthousiast: ‘How are you?’ (vandaar de naam dus). We komen in een diepgaand gesprek terecht, waarin hij de hele tijd herhaalt wat ik zeg. “How are you?”, “I’m okay”, “high five” en “box” worden al snel onze gespreksonderwerpen. Ondertussen leer ik hem ook wat een high five en een box is, dus dat doen we ook zo’n honderd keer. Hij maakt ook nog een selfie met mijn mobiel, dus het is helemaal zijn dag.
Ook beleef ik op de kinderafdeling een dag die zelfs volgens Nederlandse begrippen erg druk is. Doordat er een orthopeed uit Mwanza in Kabanga is, komen veel kinderen naar het ziekenhuis voor een operatie. De hele afdeling ligt vol. Aan het begin van de dienst werk ik met een leuke collega, die heel veel uitlegt en ontzettend aardig is en met een Medical Assistant die geen Engels kan, waardoor ik niet zo goed met haar kan communiceren. Mijn leuke collega verdwijnt ineens spoorloos, dus ik kom met mijn niet zo hartelijke collega te werken. Na het middageten loopt Rosanne even met mij mee om te helpen (ze heeft net mijn klaagzang aangehoord over de collega met wie ik werk). Na de overdracht op haar afdeling komt Rosanne nog eens kijken of ze wat kan doen op onze afdeling. De late dienst is al wel gearriveerd, maar naar een andere afdeling, dus wij kunnen wel hulp gebruiken. Mijn collega ontkent dit echter. Rosanne besluit gelukkig om te blijven, want mijn collega valt naast mij, op de tafel, in slaap. Het komt er dus op neer dat Rosanne en ik de afdeling alleen runnen. Wij hangen achterstallige infusen op (die mijn collega niet had opgemerkt in de dossiers in de tijd dat ik er niet was) en berekenen zelfs de druppelsnelheid, dus luxer kan het niet, haha. Na een enerverende dienst vertrekken Roos en ik maar naar huis. ’s Avonds kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om thuis te blijven dus ik ga nog even naar de afdeling, waar de late dienst alleen staat, om nog even te helpen.
Op de OPD heb ik een niet zo leerzame week gehad. De meeste patiënten die worden opgenomen in het ziekenhuis komen via de OPD binnen. Hier worden hun vitale functies gemeten en in de computer gezet (mijn taak), waarna ze door een arts worden onderzocht. De patiënten kunnen door een Clinical Officer (een soort physician assistant die alleen mensen zonder verzekering onderzoekt) onderzocht worden, of door een gewone arts (patiënten met verzekering). Verder komen er ook nog mensen binnen die bijvoorbeeld een operatie hebben gehad en nog wondverzorging nodig hebben. Wanneer ik me verveel op de OPD ga ik vaak even langs Rosanne, die op de verloskunde stage loopt. Hierdoor heb ik al een natuurlijke bevalling en een keizersnede gezien, heel interessant!

Ook zijn onze docenten Joya en Judith langs geweest! We hebben het erg gezellig gehad met hun en hebben ook even in de schoolbanken gezeten tijdens hun les over ‘Nursing ethics’. Ook hebben we ze een rondleiding door het ziekenhuis gegeven en hebben we een tussenevaluatie gedaan, waarbij we onze plannen hebben besproken.

En dan nu: de safari!
Maandag 7 november vertrekken we vroeg richting Kasulu, om door te reizen naar Mwanza. George heeft een taxi voor ons geregeld die ons om 6:15 uur op komt halen. We arriveren netjes op tijd op het station en wachten daar op de bus. Dit duurt nog 2 uur want de bus heeft vertraging... Om 9:15 uur (i.p.v. 7:00 uur) komt de bus eindelijk aanrijden, dus we kunnen instappen. De voorband wordt nog even verwisseld. Roos zegt: “Nou, dit is niet heel geruststellend...”. Maar ik zie het positief in en zeg: “Als ze hem nu verwisselen kan hij straks niet meer kapot gaan”. Dus wel… Onderweg stoppen we twee keer om een band te verwisselen en dit neemt, per keer, tussen de 2 en 2.5 uur in beslag. Om 12 uur komen we eindelijk aan bij de boot richting Mwanza, die ons over ‘Lake Victoria’ (het grootste meer ter wereld) heen zal varen. Eenmaal in het hotel aangekomen hebben Rosanne en ik hele erge honger, dus we besluiten om te testen of de roomservice nog beschikbaar is. Gelukkig wel! Om 2 uur 's nachts zitten wij aan de kip en de patat, wat prima smaakt. Daarna gaan we uitgeput slapen.
De dag erna rusten we uit rondom het hotel. Woensdag is het zover: de safari. We worden om 7:30 uur opgehaald bij het hotel. Na even rijden komen we aan bij de ingang van de Serengeti, wat in de taal van de Masaï (een grotendeels nomadische bevolkingsgroep in Oost-Afrika met eeuwenoude tradities) ‘oneindige vlakte’ betekent, waar we gelijk apen spotten. Na even wachten kunnen we het park in en zien we ontzettend veel dieren. Het is geweldig! We spotten zebra’s, giraffes, buffels, gnoes, bavianen, olifanten, leeuwen, krokodillen, nijlpaarden, impala's, gazelles, hyena's en een heleboel vogels. Na een vermoeiende dag komen we aan in het hotel. Dit is een paradijs!! Bovenop een berg met uitzicht op de Serengeti, hoe mooi kun je het hebben? Er lopen ook regelmatig dieren over het terrein, dus ’s avonds mag je niet alleen naar buiten en moet je onder begeleiding van het personeel naar bijvoorbeeld het restaurant lopen. Ook ligt in ons huisje een fluitje, dat je kunt gebruiken in geval van nood. Erwin en ik duiken gelijk in het zwembad, vanuit waar we uitzicht hebben op de Serengeti. Na het zwemmen gaan we allebei douchen omdat het best koud is. De douche is hemels: een stortdouche met heerlijk warm water. De kamer is verder heel Afrikaans ingericht. Tijdens het eten komt de manager, die Nederlands is, bij ons zitten, dus we praten heel wat af. Hij adviseert ons om de volgende dag op tijd op te staan om de zonsopkomst te zien. Hierna vallen we uitgeput in slaap. Na een heerlijke nacht gaan we richting de Ngorongoro krater. We staan vroeg op om de zonsopkomst te zien, die prachtig is! Daarna gaan we snel inpakken, ontbijten en richting de auto. Na een tijd rijden komen we in de Ngorongoro krater aan. Deze krater heeft een doorsnee van 17-21 kilometer en de kraterbodem heeft een oppervlakte van ca. 260 km. De Ngorongoro dankt zijn naam aan de persoon die als eerste vreemdeling in deze omgeving kwam. Toen mensen hem vroegen waar hij was geweest, antwoordde hij: “Op een plek waar je ‘gong gong gong’ hoort”, omdat de runderen van de Masaï vaak bellen dragen. Een prachtige omgeving! Hier zien we veel dezelfde dieren als in de Serengeti, met als toevoeging de neushoorn.
Daarna gaan we richting de lodge waar we die nacht gaan verblijven: ‘Rhino lodge’. Deze is minder luxe dan de andere lodge, maar dat was te verwachten. We gaan, nadat we alles hebben uitgepakt en alvast een deel van de foto’s hebben uitgezocht, eten met onze gids. Hij is een beetje losser geworden, dus dat is wel heel gezellig.
De volgende dag vertrekken we weer vroeg richting de Ngorongoro en Mwanza. Onderweg spotten we een luipaard, de laatste van ‘the Big Five’ (de dieren die tot ‘the Big Five behoren zijn: buffel, leeuw, luipaard, neushoorn en olifant) die we nog moesten. Compleet dus! Na een lange reis komen we rond 17 uur aan in Mwanza, waar we heerlijk uit eten gaan en de meiden uit Mwanza nog een keer ontmoeten voor een drankje. We gaan niet te laat naar huis, want de volgende dag vertrekt onze bus om 5 uur. De terugreis gaat een stuk voorspoediger dan de heenreis, dus om 16:30 uur staan we weer in Kabanga.

Daarnaast zijn we naar een bruiloft geweest! Een collega van Erwin ging trouwen en wij waren uitgenodigd. We vertrekken deze dag om 10 uur, in alle stress, naar de kerk, want de rits van mijn Afrikaanse jurk wil niet meer dicht. Maar met veiligheidsspelden kun je veel! Tiba is met ons meegelopen naar de kerk dus die ligt de hele dienst achter ons en zit af en toe tussen ons in. Wij proberen haar zo min mogelijk te laten bewegen, zodat ze niet opvalt. Maar Tiba vindt het te gezellig, dus ze wordt door veel mensen gespot. De dienst is ontzettend mooi, want er wordt veel gezongen. We worden nog uitgebreid bedankt, omdat we natuurlijk ‘special guests’ zijn! ’s Avonds is het feest. Ik trek mijn andere jurk maar aan… Het feest vindt plaats in een gebouw vlakbij ons huis, waar veel gedanst wordt door lokale kinderen en we een leuke avond hebben. Aan het einde van de avond geven we onze cadeaus. We mogen dansend naar voren lopen om iedereen nog een keer te feliciteren en de cadeaus in een bak te doen. Wij hebben in verhouding wat veel cadeaus (twee borden, twee mokken, 2 kommen, een thermoskan en stof om een broek van te maken, gekocht op aanraden van een collega van de OPD), maar dat vindt niemand een probleem volgens mij, haha!

Weer een heel verhaal deze keer! Tot de volgende blog!