Hobbelwegen en hartelijke nonnen
Door: Ellis
Blijf op de hoogte en volg Ellis
13 September 2016 | Tanzania, Kabanga
Vandaag is het eindelijk zo ver. De lang verwachte dag: we gaan naar Tanzania! Na maanden van voorbereiding is het best onwerkelijk dat het moment nu echt daar is en dat ik 5 maanden in Tanzania ga wonen. Ik vind het super leuk en spannend tegelijk, maar ik heb er vooral veel zin in. Nadat papa, mama en ik veel te vroeg (as usual) op Schiphol zijn aangekomen, check ik mijn koffer vast in, zodat ik dat zometeen niet meer hoef te doen. Al snel komt de rest van onze groep ook aan op het vliegveld. Jonas en Anja komen allebei ook nog even langs om afscheid te nemen, waarna ik door de douane ga en definitief afscheid moet nemen van iedereen. Bij de douane moet heel mijn tas met handbagage overhoop, omdat ik mijn laptop er uit moet halen. Nadat ik alles weer in mijn tas gepropt heb, gaan we richting het vliegtuig. In het vliegtuig zit ik naast Rosanne en wij boerenwichter verbazen ons erover dat je niks hoeft te betalen voor het eten en drinken wat je aangeboden wordt. Regelmatig vragen we aan Kristel en Josine, die achter ons zitten, of ze zeker weten dat het eten gratis is en wij niet aan het eind van de vlucht een dikke creditcard rekening krijgen. Wanneer blijkt dat alles gratis is, hanteren wij de rest van de reis het motto van Rosanne: alles wat gratis is, moet je gelijk aannemen (inclusief Drents accent, haha). De rest van de vlucht kijken we regelmatig onze ogen uit. Zelfs het toiletpapier is aan het einde omgevouwen tot een strik, verbazingwekkend. Na de eerste vlucht komen we aan in Doha, Qatar. Als we daar langs de douane lopen (dat moet om het vliegveld op te kunnen) mogen we gewoon doorlopen, ook al knipperen alle rode lampjes die er zijn en piept het poortje als een malle. Wij gehoorzamen de man maar die wild gebaart dat we door mogen lopen. We zijn zo moe dat we graag even willen slapen. Nadat we een betaalde en stinkende slaapzaal maar voor lief hebben gelaten, belanden we in een stilteruimte met ligstoelen. Niet ideaal, maar prima voor 1 nacht. Rond 6:30 uur gaan we richting het vliegtuig naar Dar es Salaam (Dar). Bij de douane besluiten we ‘helemaal niet weten’ dat onze laptop niet in de handbagage mag blijven zitten, omdat we geen zin hebben om alles weer overhoop te halen. We komen gewoon door de douane. Rosanne en ik worden keihard uitgelachen door de (toevallig Tanzaniaanse) medewerkers van het vliegveld als wij Kiswahili proberen te praten bij de incheckbalie. In het vliegtuig richting Dar zitten we helaas wat meer verspreid, maar hierdoor kan ik wel even lekker slapen (en weer genieten van het eten!). Op het vliegveld in Dar duurt het ontzettend lang voordat we ons werkvisum krijgen. Om de wachttijd te verkorten, hebben wij thuis al een aanvraagformulier ingevuld, maar dit formulier is vandaag niet geldig. Morgen misschien wel weer volgens de medewerker van de balie (typisch Tanzaniaans). Voor niks dat onduidelijke formulier in zitten vullen dus… Nadat ons visum binnen is, gaan we richting de douane, waar je gewoon alles in je tas kan laten zitten en je bagage nauwelijks gecontroleerd wordt. Achter de deuren van de douane worden we opgewacht door iemand met een bordje waarop staat: “de leukste kaaskoppen” (net ‘All you need is love’). Daarna gaan we in zijn taxi naar Mikadi Beach, waar we de eerste dagen verblijven. De rest van de dag doen we rustig aan en gaan we vroeg op bed. Rosanne en ik slapen samen in een hutje, met eigen ‘badkamer’, waarin je niet raar moet opkijken als er een muis boven je hoofd langs loopt (dit deden wij de eerste keer wel, maar je raakt er aan gewend, haha).
Woensdag beginnen we de dag met zwemmen in de zee (met helderblauw water en palmbomen op het strand) en het zwembad van Mikadi. Daarna gaan we met een tuc tuc en de ferry naar Dar es Salaam om daar even rond te lopen en geld te pinnen. Tot onze grote verbazing verkopen ze hier gewoon broccoli en bloemkool, dus we wanen ons even in Nederland (die broccoli op de maandagmorgen was eigenlijk dus niet nodig geweest, mam). Hierna gaan we weer met een overvolle ferry naar de andere kant van Dar, waar we een journalist ontmoeten waar we gezellig mee praten. Hij zorgt ervoor dat we voor 200 shilling (10.000 shilling is ongeveer 4 euro, dus dit is super goedkoop) weer terug kunnen naar Mikadi, opnieuw met tuc tuc. Helaas blijkt de chauffeur het hier, aan het eind van de rit, niet mee eens te zijn en moeten we gewoon 2000 shilling neerleggen. We sluiten de dag af door met de hele groep een biertje te drinken en te genieten van het avondeten. De volgende dag gaan we naar Bongoyo Beach, een strand zoals je ze vaak op foto’s en in brochures ziet. Nog mooier dan Mikadi. Hier hangen we de hele middag wat rond, volleyballen we en eten we in een restaurantje waar de helft van de menukaart niet meer te verkrijgen is. Maar we genieten van onze vette patat zonder salade (want die was, je raadt het al… op). Halverwege de middag nemen we contact op met degene die onze bustickets voor de bus naar Kabanga (die de volgende dag vroeg vertrekt) aan ons gaat geven. Hij blijkt na een paar keer heen en weer bellen nog maar 2 plekken in de bus te hebben en er zijn geen tickets voor ons betaald als we hem moeten geloven. Na heel wat stress en geregel hebben we uiteindelijk toch ineens tickets en kunnen we de volgende dag richting de bus vertrekken. We nemen afscheid van de rest van de groep en gaan vroeg slapen, want de volgende dag staat om 3:30 uur de taxi voor ons klaar om ons naar het station te brengen. Wij houden, omdat we ondertussen al een beetje gewend zijn aan de Tanzaniaanse mentaliteit, er rekening mee dat de taxi te laat zal zijn, maar een half uur later staan we wonder boven wonder op het station. Een uur te vroeg, dat dan weer wel… Er komt gelijk een groepje mannen naar ons toe rennen die onze tassen wel naar de goede bus wil brengen. Dit doen ze ongeveer drie keer, totdat we echt bij de goede bus aankomen. Ondertussen willen ze graag 60.000 shilling (24 euro) hebben voor de moeite die ze hebben gedaan om de tassen naar de goede bus te brengen. Maar, wij als stugge Nederlanders houden vol dat we dat te duur vinden. Dit zorgt ervoor dat het ons uiteindelijk niks kost. Wij zijn dolgelukkig als we na een tijd wachten de vrouw zien die onze bustickets heeft, zodat we de bus in kunnen. Onderweg doen we meerdere keren onze behoefte in een gat, een hele ervaring. Rosanne en ik worden er steeds beter in! Oefening baart kunst, ook met dit soort dingen. Verder verloopt de reis heel goed, we zien ontzettend veel en ik geniet van begin tot eind. We rijden met 80 km/h over onverharde wegen, wat bij Rosanne en mij voor de nodige liters angstzweet zorgt. Het raarste vind ik nog dat de bus gewoon doorrijdt, ook als er iemand midden op de weg staat. Hij toetert een paar keer, diegene sprint aan de kant en dan gaat het allemaal net goed. En dat keer op keer. In de bus zitten een paar kinderen, die zich de hele reis voorbeeldig gedragen. Op een gegeven moment delen Rosanne en ik maar koekjes aan ze uit, waardoor we nog meer aandacht krijgen van een meisje dat ons al de hele tijd aan zit te staren. Wanneer Rosanne in haar reisboekje laat zien waar wij wonen en hoe ver dat van Tanzania is, is ze helemaal om. De rest van de reis spelen we samen met haar Ipad en kletsen we veel met haar (ze kan ontzettend goed Engels). Na meer dan 12 uur rijden lijkt het de mannen die al de hele tijd voor in de bus staan en een beetje met elkaar kletsen, wel verstandig om maar eens te wisselen van chauffeur. Dit had van ons wel een paar uur eerder gemogen, maarja, het blijft Tanzania. Rond een uur of 10 arriveren we in Kasulu, waar we worden opgehaald door dr. Kabadi (de oogarts van het ziekenhuis in Kabanga). Rosanne en ik regelen nog even een Tanzaniaanse simkaart en Erwin sjouwt ondertussen de tassen uit de bus. De hele bagage is gelijk rood, omdat ade weg bestaat uit rood stof. Alles wat op de grond heeft gestaan zit er onder. Wanneer we in Kabanga aankomen worden we door dr. Kabadi voorgesteld aan de nonnen, die ons gelijk uitnodigen voor de lunch. Deze uitnodiging nemen wij natuurlijk aan, want we hebben berehonger. Ook laat dr. Kabadi ons een deel van het ziekenhuis zien, waaronder het theater. Ik kan de link nog niet helemaal leggen. Later blijkt dit de OK van het ziekenhuis te zijn, haha. De rest van de dag pakken we onze tassen uit, douchen we (KOUD!!!) en gaan we de markt maar eens op. Ook verbazen we ons over de tuin, waar echt immense bamboe in staat. Rosanne ligt al vroeg op één oor en Erwin en ik besluiten na een biertje dat het ook tijd wordt om te gaan slapen. Hier hebben we wel behoefte aan na de vermoeiende reis.
Dit was het verslag van mijn eerste dagen in Tanzania. Super lang, maar ik had te veel om te vertellen. Ik laat snel meer van mij horen!
Woensdag beginnen we de dag met zwemmen in de zee (met helderblauw water en palmbomen op het strand) en het zwembad van Mikadi. Daarna gaan we met een tuc tuc en de ferry naar Dar es Salaam om daar even rond te lopen en geld te pinnen. Tot onze grote verbazing verkopen ze hier gewoon broccoli en bloemkool, dus we wanen ons even in Nederland (die broccoli op de maandagmorgen was eigenlijk dus niet nodig geweest, mam). Hierna gaan we weer met een overvolle ferry naar de andere kant van Dar, waar we een journalist ontmoeten waar we gezellig mee praten. Hij zorgt ervoor dat we voor 200 shilling (10.000 shilling is ongeveer 4 euro, dus dit is super goedkoop) weer terug kunnen naar Mikadi, opnieuw met tuc tuc. Helaas blijkt de chauffeur het hier, aan het eind van de rit, niet mee eens te zijn en moeten we gewoon 2000 shilling neerleggen. We sluiten de dag af door met de hele groep een biertje te drinken en te genieten van het avondeten. De volgende dag gaan we naar Bongoyo Beach, een strand zoals je ze vaak op foto’s en in brochures ziet. Nog mooier dan Mikadi. Hier hangen we de hele middag wat rond, volleyballen we en eten we in een restaurantje waar de helft van de menukaart niet meer te verkrijgen is. Maar we genieten van onze vette patat zonder salade (want die was, je raadt het al… op). Halverwege de middag nemen we contact op met degene die onze bustickets voor de bus naar Kabanga (die de volgende dag vroeg vertrekt) aan ons gaat geven. Hij blijkt na een paar keer heen en weer bellen nog maar 2 plekken in de bus te hebben en er zijn geen tickets voor ons betaald als we hem moeten geloven. Na heel wat stress en geregel hebben we uiteindelijk toch ineens tickets en kunnen we de volgende dag richting de bus vertrekken. We nemen afscheid van de rest van de groep en gaan vroeg slapen, want de volgende dag staat om 3:30 uur de taxi voor ons klaar om ons naar het station te brengen. Wij houden, omdat we ondertussen al een beetje gewend zijn aan de Tanzaniaanse mentaliteit, er rekening mee dat de taxi te laat zal zijn, maar een half uur later staan we wonder boven wonder op het station. Een uur te vroeg, dat dan weer wel… Er komt gelijk een groepje mannen naar ons toe rennen die onze tassen wel naar de goede bus wil brengen. Dit doen ze ongeveer drie keer, totdat we echt bij de goede bus aankomen. Ondertussen willen ze graag 60.000 shilling (24 euro) hebben voor de moeite die ze hebben gedaan om de tassen naar de goede bus te brengen. Maar, wij als stugge Nederlanders houden vol dat we dat te duur vinden. Dit zorgt ervoor dat het ons uiteindelijk niks kost. Wij zijn dolgelukkig als we na een tijd wachten de vrouw zien die onze bustickets heeft, zodat we de bus in kunnen. Onderweg doen we meerdere keren onze behoefte in een gat, een hele ervaring. Rosanne en ik worden er steeds beter in! Oefening baart kunst, ook met dit soort dingen. Verder verloopt de reis heel goed, we zien ontzettend veel en ik geniet van begin tot eind. We rijden met 80 km/h over onverharde wegen, wat bij Rosanne en mij voor de nodige liters angstzweet zorgt. Het raarste vind ik nog dat de bus gewoon doorrijdt, ook als er iemand midden op de weg staat. Hij toetert een paar keer, diegene sprint aan de kant en dan gaat het allemaal net goed. En dat keer op keer. In de bus zitten een paar kinderen, die zich de hele reis voorbeeldig gedragen. Op een gegeven moment delen Rosanne en ik maar koekjes aan ze uit, waardoor we nog meer aandacht krijgen van een meisje dat ons al de hele tijd aan zit te staren. Wanneer Rosanne in haar reisboekje laat zien waar wij wonen en hoe ver dat van Tanzania is, is ze helemaal om. De rest van de reis spelen we samen met haar Ipad en kletsen we veel met haar (ze kan ontzettend goed Engels). Na meer dan 12 uur rijden lijkt het de mannen die al de hele tijd voor in de bus staan en een beetje met elkaar kletsen, wel verstandig om maar eens te wisselen van chauffeur. Dit had van ons wel een paar uur eerder gemogen, maarja, het blijft Tanzania. Rond een uur of 10 arriveren we in Kasulu, waar we worden opgehaald door dr. Kabadi (de oogarts van het ziekenhuis in Kabanga). Rosanne en ik regelen nog even een Tanzaniaanse simkaart en Erwin sjouwt ondertussen de tassen uit de bus. De hele bagage is gelijk rood, omdat ade weg bestaat uit rood stof. Alles wat op de grond heeft gestaan zit er onder. Wanneer we in Kabanga aankomen worden we door dr. Kabadi voorgesteld aan de nonnen, die ons gelijk uitnodigen voor de lunch. Deze uitnodiging nemen wij natuurlijk aan, want we hebben berehonger. Ook laat dr. Kabadi ons een deel van het ziekenhuis zien, waaronder het theater. Ik kan de link nog niet helemaal leggen. Later blijkt dit de OK van het ziekenhuis te zijn, haha. De rest van de dag pakken we onze tassen uit, douchen we (KOUD!!!) en gaan we de markt maar eens op. Ook verbazen we ons over de tuin, waar echt immense bamboe in staat. Rosanne ligt al vroeg op één oor en Erwin en ik besluiten na een biertje dat het ook tijd wordt om te gaan slapen. Hier hebben we wel behoefte aan na de vermoeiende reis.
Dit was het verslag van mijn eerste dagen in Tanzania. Super lang, maar ik had te veel om te vertellen. Ik laat snel meer van mij horen!
-
13 September 2016 - 12:17
Annemijn Smienk :
Echt superleuk om dit te lezen Ellis, stuur maar gauw meer van deze lange verslapen op! -
13 September 2016 - 12:18
Annemijn Smienk :
*verslagen :) -
13 September 2016 - 12:34
Baukje Hazenberg :
Spannend verhaal Ellis leuk om te lezen! -
13 September 2016 - 13:51
Joke Melenberg:
Wat een avontuur Ellis! Fijn, dat je ons laat genieten door de verhalen. Geniet en succes bij alles wat je doet. -
13 September 2016 - 13:54
Sjoukje Van Duinen-Lodewegen:
Hoi Lieve Ellis, wat leuk om je verhaal te lezen. Wat een belevenissen al de eerste week. Veel succes en plezier met alles en de groetjes van ons. Laat maar snel weer van je horen. -
13 September 2016 - 14:02
Tineke Collega Sjoukje:
Hoi Ellis, ik heb je verslag ook mogen lezen (via Sjoukje). Wat een onderneming zeg. Maar super leuk volgens mij en mooie foto's -
13 September 2016 - 14:11
Janieta Lodewegen :
Hoi lievie, leuk verslag en al van alles meegemaakt!! Geniet ervan!! Groetjes en veel plezier. -
13 September 2016 - 14:32
Janneke Pop:
Hoi lieve Ellis, wat een avontuur en wat heb je het prachtig geschreven. Veel plezier! Ik kijk nu al uit naar je volgende verslag. Groetjes van ons allemaal! -
13 September 2016 - 20:58
Ellie:
Haaaaii lieve El, wat een super leuk verhaal om te lezen. Voor ik het wist was ik al aan het eind van het verhaal. Wat hebben jullie al veel beleefd en meegemaakt zeg! Wat fijn ook van die muizen in de badkamer haha. Heel veel plezier en geniet er van!! Ik wacht op je volgende verhaal + foto's!! Xkuss -
13 September 2016 - 21:48
Tienke:
Bedankt voor je felicitaties en fijne verslag.Wat al een belevenissen.Gezellig om zo nu en dan iets van je te horen.Ik heb fijne verjaardag gehad met veel bezoek en kaarten en Facebook felicitaties.Geniet van je tijd daar.Liefs tante Tienke -
13 September 2016 - 21:50
Bianca:
Hoi Ellis!
Super om te lezen hoe je daar je uitdaging aangaat!
Bijzonder de verschillen in het leven op deze wereldbol.
En zo jammer dat ik in mijn tijd niet zulke stage plekken
had :) Ik wens je veel plezier en natuurlijk leermomenten
die je mee kan nemen in de rest van verpleegkundige loopbaan!
Succes! Groetjes Bianca -
16 September 2016 - 16:10
Opa En Oma Lo.:
Lieve "meissie"
Wat een mooi verslag, wij beleven het gewoon mee.
Alleen die muizen hou je daar maar.
We kijken uit naar het volgende verhaal.
Opa zegt "niet op het iets kommen"
Doei meisje, O en O Lo -
20 September 2016 - 12:27
Donny:
Beste Ellis, ik heb met belangstelling jouw verhaal over de reis naar Kabanga gelezen. Dit omdat ik er in November hoogstwaarschijnlijk ook naar toe ga. Maar is er geen manier om daar sneller te komen? Zou je me dat willen laten weten?
Wie weet zien wij elkaar daar nog? :)
Heel veel succes en plezier.
Groet, Donny -
08 Oktober 2016 - 18:34
Geert-Jan Douma :
Hoi Ellis. Je vader en moeder waren net bij ons voor pellets en vertelden dit leuke nieuws. Respect! Goed bezig. Ik ga je blogs volgen want , naast je andere goede kwaliteiten, ben je ook schrijverstalent . Groetjes uit Boerakker! GJ
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
