Sinterklaas en slangen

De tijd in Tanzania vliegt voorbij. We doen zoveel leuke dingen, dat we af en toe vergeten te genieten. Er zijn al 13 weken voorbij, wat betekent dat we nog maar 7 weken in Tanzania zullen wonen, onbegrijpelijk als ik er over na denk. Ook de afgelopen weken hebben we weer van alles meegemaakt.

Zo zijn de meiden uit Mwanza op bezoek geweest bij ons. Op woensdag arriveren ze in Kabanga, waarop we ze gelijk de lokale markt laten zien en ingrediënten voor het avondeten kopen. Later op de avond blijken we niet genoeg ingrediënten te hebben, dus Rosanne besluit om nog even naar de markt te lopen. Wanneer ze weer onderweg is naar huis, knoopt een hartelijke Tanzaniaan een gesprekje met haar aan. Op een gegeven moment verandert de blik in zijn ogen en grist hij Rosanne haar telefoon (die ze op dat moment als zaklamp gebruikt) uit haar handen. Hij rent hard weg, waarop Roos keihard gaat gillen en achter hem aanrent. Om de een of andere reden laat hij de telefoon halverwege het voetbalveld vallen, dus Rosanne kan hem van de grond rapen. Wij horen het gegil ook in huis, maar ik denk dat het spelende kinderen zijn. We vertrouwen het toch niet helemaal dus we rennen met zijn allen naar buiten, waar we Roos hard op ons af zien rennen, in gezelschap van Tiba. Tiba heeft gelijk gehoord dat het Rosanne was en is naar haar toe gerend. Een hele belevenis, die gelukkig goed is afgelopen.
De volgende dag laten we de anderen het ziekenhuis zien en gaan we naar het albinocentrum. We vermaken ons de hele middag met touwtje springen en lol maken met de kinderen. Natuurlijk laten we de meiden ook ‘the place to be’ van Kabanga zien, de koffiebar van Lucas! Vrijdag gaan we richting Kigoma, waar we ’s avonds genieten aan ‘Lake Tanganyika’.
Dit weekend zijn we naar ‘Gombe national park’ geweest. Dit is het kleinste safaripark van Tanzania, maar wel het enige waar je chimpansees kan spotten. We worden vanuit ons hotel naar de haven van Kigoma gebracht, waar een boot op ons ligt te wachten. De boot brengt ons in 2,5 uur naar het park. Nadat we entree hebben betaald, gaan we op pad naar de chimpansees. Het is een mega klim en idem afdaling, wat ervoor zorgt dat mijn broek (terwijl ik over een boomstam klim) scheurt en mijn slippers kapot gaan, doordat we natte voeten hebben en de hele tijd uitglijden. Ook val ik hard op mijn staartbotje, waardoor ik hier veel last van krijg. We spotten gelukkig nog wel een aantal chimpansees. Uiteindelijk wacht ons een beloning die alles goed maakt: douchen onder een waterval. Hier hebben we wel behoefte aan. Heerlijk! Hierna gaan we weer terug naar de receptie en richting de boot. Maar dit keer hebben we tegenwind dus het gaat minder snel dan de heenreis. De tegenwind zorgt ervoor dat we 3,5 uur later doorweekt (van het opspattende water) aankomen in het hotel.
De dag erna gaan Erwin, Rosanne en ik weer terug naar Kabanga. Lisanne en Hester (2 van de meiden uit Mwanza) zijn al vroeg vertrokken richting Mwanza. Lotte en Renske hebben besloten om nog een dagje te gaan genieten op het strand.

Ook hebben we een bezoek gebracht aan de fathers, waar ik in een eerdere blog al over heb verteld. Ze hebben ons uitgenodigd om een keer bij hun te gaan eten en vandaag is het zo ver. We worden hartelijk ontvangen en we hebben een prachtige avond onder het genot van genoeg biertjes. Ze vertellen honderduit over hun afkomst en wat ze allemaal hebben gedaan in hun leven. Een van de fathers is zelfs in Krommenie geweest, waar hij helemaal enthousiast over is en wat volgens hem een echte aanrader is. Dan weet je het vast, haha. Ook vertelt hij dat hij Europa echt geweldig vindt, in de eerste plaats omdat alle voortuinen zijn aangelegd. Dat vindt hij wel zo bijzonder! Een paar dagen later neemt een van de fathers, father Theo (een man uit Duitsland) ons mee naar de dam. Deze dam voorziet Kabanga van stroom, door middel van een rad waar water door raast. Father Theo is in 1984 begonnen met het bouwen van deze dam en heeft in 1998 de laatste hand er aan gelegd. Hij heeft alles zelf uitgedacht en gemaakt, dus hij vertelt er heel graag over.

De kinderen uit Kabanga worden steeds minder verlegen wanneer wij op ze afstappen. Zo heb je Jaffeth, die een dikke deugniet is. Hij is het neefje van Fidel, de man van de chappatikraam (dit zijn een soort pannenkoeken). Ook zijn we dikke maatjes met Esther, een wat ouder meisje, die alles graag regelt. We spelen regelmatig met ze, wanneer we bij de koffiekraam van Lucas zitten.
Op een middag zie ik iets voor ons raam langs lopen en ik loop automatisch naar de achterdeur, omdat ik denk dat het Tiba is. Maar dit blijkt Jaffeth te zijn. Hij is even in zijn eentje de weg overgestoken waar allemaal auto’s en piki piki’s met hoge vaart langs rijden. Hij stapt op zijn rode regenlaarsjes ons huis eens binnen en leidt zichzelf even rond. Wanneer hij in Rosanne haar kamer komt, kijkt hij zijn ogen uit. Rosanne heeft allemaal foto’s in haar kamer hangen. “Wazungu, wazungu, wazungu”, zegt Jaffeth, terwijl hij de foto’s aanwijst. Zoveel blanken heeft Jaffeth nog nooit in een kamer gezien. Ondertussen probeer ik hem te vertellen dat het niet de bedoeling is dat hij alleen naar ons huis toe loopt, maar meneer heeft de grootste lol om de foto’s, dus mijn boodschap komt niet binnen.

Zaterdag 3 december is de sint op bezoek geweest in Kabanga. We hebben, samen met Gaby en Mannielle, loodjes getrokken voor pakjesavond. Van onze docenten hebben we pepernoten gekregen en Gaby heeft nog een chocoladeletter, dus de beleving is ultiem. Ik krijg een mooie ‘kitenge’ (stuk stof) om een broek van te laten maken, een foto van Tiba en mij in een lijstje en een paraplu die te kitscherig is voor woorden (maar super leuk!). We hebben een erg gezellige avond met zijn allen en de pepernoten smaken als nooit tevoren.

Afgelopen week hebben we weer iets meegemaakt waarvan je mond open valt. Erwin ontdekt op een avond een slang in ons huis, die zich heeft gesetteld bij onze voordeur. Nadat hij Aukje (van de Kabanga Foundation) heeft geappt met een foto en de vraag of we er iets mee moeten, reageert zij half in paniek dat dit een erg giftige slang is. Ze heeft ook een appje naar Gauke (ook van de Kabanga Foundation) gestuurd en die is erg onder de indruk. Ondertussen liggen Roos en ik nog half in Dromenland. Ik hoor Erwin wel, maar heb niet door wat er aan de hand is en ben te lui om uit bed te gaan. Ondertussen is meneer slang er al weer van tussen. Erwin maakt Rosanne wakker om te overleggen wat handig is om te doen, waarop ze besluiten om te gaan slapen. De volgende dag hoor ik wat er allemaal gebeurd is en natuurlijk ben ik net die morgen alleen thuis en moet ik goed bezig met school. Heel fijn… Ik besluit om gelijk maar even naar Sr. Eva te gaan, die de foto al doorgestuurd heeft gekregen van Gauke. Zij regelt iemand die de slang gaat zoeken en belooft later te komen. Na een uur in (toch best wel veel) angst, komen Sr. Eva en een andere man eindelijk ons tuinpad opgelopen. We gaan met zijn drieën op zoek naar de slang. Niet te vinden… Daarop besluit Sr. Eva te regelen dat er een stuk autoband in de brand wordt gestoken, omdat de slang dit een walgelijke geur vindt en hij het huis dus zal verlaten. Dit gebeurt rond een uur of 12 en daarna ga ik in een heerlijke walm aan de gang met school. Ondertussen wordt er in de tuin druk gezocht naar het hol van de slang, die al snel wordt gevonden. Het hol is oorspronkelijk van een rat, maar daar huisvesten deze slangen zich vaak in. Er wordt besloten om het hol dicht te gooien, zodat de slang niet meer naar buiten kan komen. Wanneer hij niet thuis is, kan hij zijn hol later niet meer in en zal hij ergens anders gaan wonen. Elk nadeel heb z’n voordeel, want de mannen beginnen gelijk enthousiast onze tuin om te ploegen en op te ruimen. Dat is weer mooi meegenomen! Wanneer ik op de afdeling kom voor mijn late dienst, heeft iedereen het druk over de slang, dus het is niemand ontgaan. De dagen erna worden we nog regelmatig gevraagd hoe het met onze grote vriend is, maar die hebben we nog niet weer gezien. Wij gaan er maar van uit dat hij de biezen heeft genomen.

De afgelopen week is er in het albinocentrum, door verschillende goede doelen, een kamp georganiseerd. Zaterdagavond was er een talentenjacht, waar wij ook even heen zijn geweest. Er schuilen ware talenten in de kinderen. Vooral op dansgebied kun je erg goed zien dat ze Afrikaans zijn. De kleinste kinderen hebben een gevoel voor ritme waar je u tegen zegt en dansen er vrolijk op los, om vervolgens op de schoot van een vrijwilliger in slaap te vallen. Gaby en Mannielle zijn de hele week vrijwilliger geweest. Helaas moesten wij naar stage. De afgelopen week zijn er heel veel activiteiten georganiseerd voor de kinderen, waaronder een reisje naar Kigoma. Hier hebben ze genoten van een heerlijk dagje, onder andere op het strand. De kinderen hebben allemaal een nieuw setje kleding (inclusief schoenen) gekregen en 2 hoedjes, zodat hun hoofdjes beschermd zijn tegen de zon. Het was een erg geslaagde week, aldus meerdere vrijwilligers.

Nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn belevenissen de afgelopen tijd.

Tutaonana baadaye (tot later)!