Weelderige landschappen en Westerse tuinen

Des te langer we in Tanzania zijn, des te meer mensen leren we kennen. Iedereen vindt het geweldig dat er blanken in het ziekenhuis en het dorp rond lopen, dus wij zwaaien nog steeds heel wat af. Ook hebben we van een arts geleerd hoe je in ‘local language’ (lokale taal) groet, wat al tot veel lachsalvo’s heeft geleid. In onze eerste week hebben we George ontmoet, die in de apotheek werkt. Hij is altijd vrolijk en heeft een geweldige lach, dus wij gaan wat vaker langs de apotheek dan eigenlijk nodig is. Tijdens een avonddienst ga ik ook langs de apotheek, om medicatie op te halen, maar George heeft andere plannen. Er moet eerst een fotoshoot gehouden worden, met hem en zijn collega, voordat ik mijn bestelling kan doen. Uiteindelijk ben ik na 30 minuten weer terug op de afdeling, terwijl het ook 10 minuten had kunnen duren. Maar, we hebben wel leuke foto’s!

Rosanne en ik hebben in de eerste week al bedacht dat we graag een jurk willen laten maken. Rosanne heeft haar collega van de kinderafdeling, Elizabeth, gevraagd of ze ons wil helpen met het kopen van stof. We willen namelijk wel stof hebben van goede kwaliteit en we willen niet afgezet worden bij het kopen. Zaterdag 8 oktober gaan we, samen met Elizabeth, richting Kasulu. We vertrekken om 10 uur naar haar huis. Onderweg naar de ‘dallah dallah’ komen we langs een auto waar een bekende van Elizabeth in zit. Hij biedt ons een lift aan, dus we kunnen gratis meerijden naar Kasulu. Daar ontmoeten we George, die ook met ons meegaat. Eerst gaan we op zoek naar stoffen voor Rosanne en mij, om jurken van te laten maken. Ook gaan we naar het Westerse winkeltje, waar ze helaas geen ijs hebben. De buurwinkel verkoopt toevallig waterkokers, waar wij ook naar op zoek zijn, omdat die van ons net kapot is gegaan. Maar de ene waterkoker is kapot, de andere doet het überhaupt niet en weer een ander is ons te duur. Uiteindelijk is geen enkele waterkoker ons naar de zin en vertrekken we weer, waarna we al snel tegen een erg goedkope waterkoker aanlopen. Ook verkoopt de winkel mooie mokken, waarvan we 3 meenemen. We lunchen nog in het Highway hotel, een restaurant, om vervolgens weer richting huis te gaan. Elizabeth komt nog even langs en we knippen Erwin zijn haar. Hij heeft namelijk van alle collega’s al te horen gekregen dat hij nodig naar de kapper moet, dus Roos waagt zich er maar aan.

Afgelopen weekend zijn we naar Rwanda geweest, samen met de meiden die in Mwanza stage lopen! Donderdag worden we om 5 uur voor ons huis opgehaald door een taxi die George voor ons heeft geregeld. Heel handig! We gaan op pad met een gigantische voorraad aan eten. Helaas duurt onze reis maar tot net voor de grens met Rwanda, omdat de overstap toch niet aan blijkt te sluiten (wat ons wel verteld was…). We slapen noodgedwongen in het dorpje waar we uitstappen, maar gelukkig is dit prima te doen. Eerst kopen we de tickets voor de volgende dag en dan worden we naar het hotel gebracht. Er is een marktje waar Erwin en ik even overheen lopen en waar we mango en een broek kopen. Ook spotten we mega vogels (maraboes) en ezels! De rest van de dag kaarten we heel veel en gaan we nog een keer met Rosanne de markt op. Deze keer kopen Erwin en ik beide Tanzaniaanse sokken, leuk als souvenir. Ook worden we gebeld door Sr. Eva, dat er post is gekomen voor ons, waar Rosanne en ik al een tijdje op zitten te wachten. We gaan vroeg slapen, zodat we de volgende dag fris en fruitig aan onze reis kunnen beginnen. De volgende dag vervolgen we onze weg. We reizen met een ontzettend luxe touringcar met lekkere stoelen en een tv dus dat is mooi. We krijgen nog bijna een ongeluk met een fietser die midden op de weg blijft rijden, terwijl wij luid toeterend op hem af rijden, maar dat gaat allemaal net goed doordat wij op de noodrem gaan. De wegen zijn ontzettend hobbelig dus het 'achtbaan effect' zoals wij het noemen is dit keer nog groter. 1 Hobbel zorgt ervoor dat iedereen met zijn kont van de stoel af komt, om je dood te schrikken. Je hebt wel door dat er een hobbel aan gaat komen, maar of het een dikke is of niet blijft een raadsel tot het moment dat je er over heen gaat, haha.
Na een tijdje reizen komen we aan in Rwanda, waar we eerst ons visum moeten regelen, zodat we het land in kunnen. Om dit allemaal rond te krijgen, moet je van de ene naar de andere balie en weer terug. Alle hoeken van het gebouw krijgen wij te zien. Maar, dan is het eindelijk zo ver, we hebben de stempel in ons paspoort en kunnen verder reizen. We wisselen nog even wat geld en gaan dan weer richting de bus. Maar, voordat we de bus in kunnen moeten eerst onze tassen worden gecontroleerd door de douane. Alles moet er uit volgens de medewerker, dus Rosanne haalt haar hele make-up tas open. “Should I explain what it is? (Zal ik uitleggen wat het is?)” Ja, dat moet ze, dus Rosanne showt haar hele make-up tas: “This is mascara, this is foundation” en ga zo maar door. Na een kwartier kunnen we weer de bus in en vervolgen we onze reis door Rwanda. Wat ons meteen opvalt, is de staat van de huizen, de hoge bergen en de ‘terrassen’ die hierin zijn aangelegd. Prachtig is het hier. De natuur is veel groener en beter onderhouden dan in Tanzania. De wegen zijn van asfalt, wat ook een verademing is. We kijken onze ogen uit. Als we in het eerste ‘stadje’ aankomen, valt ons een huis met meerdere verdiepingen op, met een hele nette (aangelegde!) tuin. Dat hebben we nog niet eerder gezien. Vol verbazing slaan wij alles gade.
Na een bewonderenswaardige reis komen we aan in Kigali. Als we uit de bus gestapt zijn, willen alle taxichauffeurs ons wel naar het hotel brengen, dus vervoer is geen punt. We gaan naar het hotel, waar we al snel de rest (uit Mwanza) ontmoeten. Omdat wij berehonger hebben gaan we gelijk eten. We kiezen voor een poepchique restaurant, waar wij ons niet in kunnen houden, omdat er allemaal Westers eten is. We eten als gekken en genieten ten top. Ondertussen kletsen we bij met de rest, want iedereen heeft natuurlijk van alles te vertellen over haar stage en woonplaats. We hebben het super gezellig. Nadat we helemaal vol zijn gegeten, gaan we weer terug naar het hotel en gaan we lekker slapen.
De volgende dag gaan we richting het genocide museum. In 1994 is bijna de helft van de Rwandese bevolking uitgemoord, omdat er wrijving ontstond tussen de verschillende groepen in de samenleving: de Hutu’s en de Tutsi’s. Intrigerend om te zien hoe bekenden elkaar gewoon kunnen uitmoorden als het om leven en dood gaat. In het museum zijn ook verschillende kledingstukken van de slachtoffers tentoongesteld. Voor en na ons bezoek aan het museum gaan we naar het café van het museum. Eerst drinken we alleen een smoothie, maar de tweede keer gaan we voor een (heerlijk!) broodje en (gewoon nog een keer!) een smoothie. Hierna gaan we via het hotel naar de wijnbar (die gevestigd is in het hotel uit de film ‘Hotel Rwanda’, een film over de genocide), waar we weer ontzettend lekker eten en ik het plaatselijke bier probeer (Virunga). We hebben weer een gezellige avond.
Zondag doen we niet zo heel veel. We wandelen door de stad en schrappen onze plannen om te gaan mountainbiken, omdat het veel te warm is en het ‘VVV kantoor’ gesloten is.
We boeken onze tickets voor de terugreis en gaan naar een beroemde koffiebar om daar te genieten van een ijskoffie met taart en een muffin. ’s Avonds gaan we opnieuw uit eten in een restaurant, wat weer super lekker is. Vooral het toetje: crème brûlée en een brownie (dit deel ik met Rosanne, omdat we beide niet kunnen kiezen). Daarna gaan we snel slapen, omdat we morgen vroeg op moeten staan om de bus te halen.
Maandag vertrekken we vroeg (4 uur) naar Kasulu. Het eerste gedeelte (tot iets over de grens) zitten we bij de rest in de bus. Halverwege de reis vinden wij al dat ons busje vol zit, maar er komen nog steeds mensen bij. Als er een moeder met drie kinderen instapt, bied ik 1 van de kinderen mijn schoot aan als zitplek. Hij gaat zitten en valt tegen mij aan in slaap, heel lief. De moeder geniet ondertussen van het feit dat haar zoon gewoon op schoot zit bij een blanke en de reis verloopt voorspoedig. In het plaatsje waar we een nacht hebben doorgebracht op de heenreis, moeten we overstappen en kunnen we na een tijdje wachten en veel geruzie onder de buschauffeurs, weer in een andere bus stappen. Hier moeten we staan, maar gelukkig gaan er steeds meer mensen uit de bus, dus we kunnen al snel zitten. Om half 10 ’s avonds komen we thuis aan, waar we gelijk door de leukste inwoonster van Kabanga worden opgewacht: Tiba! Onder luid gepiep en geblaf worden we ontvangen en Tiba gaat gelijk aan de scharrel in onze tuin. Na haar eten te hebben gegeven, gaan we lekker slapen, omdat we opnieuw heel moe zijn.

Rosanne en ik zijn heel enthousiast dat onze post is gearriveerd, dus we gaan de volgende dag gelijk richting het kantoor van Sr. Eva. Als we hier aankomen, kijkt zij ons verbaast aan. Er zijn helemaal geen kaartjes gearriveerd, maar wel 2 nieuwe Nederlandse studenten. Dus post in een iets andere vorm, haha. Als we weer naar huis lopen, zien we in de verte twee blanken lopen. Eén en één is nog altijd twee, dus dit moeten de nieuwe Nederlanders wel zijn. Na een gezellige ontmoeting nodigen we ze bij ons thuis uit en laten we ons huis even zien. ’s Avonds gaan we nog bij hun langs, maar niet te lang omdat we de volgende dag weer moeten werken.

In mijn volgende blog vertel ik meer over ons bezoek aan het albinocentrum in Kabanga, waar we vandaag (23-10) voor het eerst zijn geweest.